ANNEM’ E…
HEP ÇOCUK KALSAYDIM
Başımı annemin kucağına koyduğumda onun ellerinin hiç tereddütsüz saçlarımın üzerinde hareket ettiğini hissettim.O ne büyük huzur ve mutluluktu.Gözlerimi kapattım ve yalnızca içimdeki huzuru dinledim.Büyük olduğumu, kaç yaşında olduğumu, kim olduğumu her şeyi, her şeyi unuttum.Onun sevgisine ve şefkatine terk ettim ruhumu ve bedenimi……....
Çocuk olmayı ne kadar da istedim şimdi.Küçücük elimin annemin avuçlarında terlemesini, beni kucağına aldığında kulaklarıma gelen ritimli kalp atışlarını..onun sıcaklığı ile uyumayı..…Ne kadar özlemişim seni anne!…Buradan hiç kalkmasam, sen, hep böyle kalsan, zaman hiç geçmese….Ben çocuk olsam…..
Ben eskisi gibi çocuk olsam…. köyümde olsam….bahçelerde koşsam, ağaçlara tırmansam, komşuların meyvelerini taşlasam, sen bana kızsan…Ben üstümü başımı kirletsem,yağmurlar yağsa iliklerime kadar ıslansam, oynasam, düşsem, kalksam, yaralansam, yaralarımı ilk sen sarsan…Komşuların çocukları ile kavga etmemem için tembih etsen,ben kavga edip, ağlayarak eve gelsem,sen yine kızsan……..Bir halka şeker için kıyamet koparsam, kendimi yerlere atsam,tepinsem,ama sonunda almayı başarsam, her nereye gidersen senin arkana takılsam, gidemeyince yine ağlasam, çok ağlasam…………
Bayramlarda yine elbisemi sen diksen, ilk ponponlu çorabımı sen alsan, saçlarımı örsen,kolalı mendil koysan cebime, ben daha ilk dakikada sümüğümü silsem kirletsem………
Beni yine her yere ilk gün sen götürsen, bana güven versen,gözlerime baksan, “ hiçbir şeyden korkma” desen, ilk okumamı sana yapsam, ilk aşkımı yine sana anlatsam, her şeyimi seninle paylaşsam, rahatlasam……Sen her zaman bana yeşil yeşil baksan, o yeşil derinliklerde güç bulsam ve kaybolsam…..Şefkat denizinde yüzsem, kolların can yeleğim olsa…sımsıkı sarsa bedenimi…..çocuk olsam….
Fotoğraflar çektirsek her zaman,hep birlikte…. tüm sevdiklerimizle…Ama fotoğraflardan hiç eksilen olmasın zaman geçtikçe…Gidenlerin işleri olsun, bitirsinler ve geri gelsinler…Sessiz gemilere binmesinler…El sallamayalım onlara….Biz büyümeyelim….hep çocuk kalalım.
Yaralarım hep bedenimde kalsa…kolum yaralansa, burnum kanasa, ayağım incinse…. ama ruhum sağlam kalsa….Ruhum hiç acımasa …….Gururlarım hep çocukça olsa….Kırılan gururumu annem onarsa sözleri ile…Büyümenin ne olduğunu tekrar, tekrar annem anlatsa bana….Büyümek için acelem olmasaydı keşke…..Tercihim olsaydı….çocuk olmayı seçseydim…..
Gelecek kaygılarım olmasaydı…Hayata karşı korkularım olmasaydı….Yalnız gök gürültüsünden korksaydım eskisi gibi….Kar yağarken, yalnız çocukluğumdaki gibi yapacağım kardan adamla, naylon torba ile hangi tepeden aşağı kayacağımı düşünseydim.Sıcak ekmeğimi ısırırken, yalnız aldığım hazzı düşünseydim, yarın alabilecek miyim diye düşünmeseydim.” Hayat Zor” cümlesinin derinliğini bilmeseydim.Zorluklarla baş etmeyi öğreneyim derken , sevdiklerimden uzaklaşmasaydım. Onlara daha fazla vakit ayırabilseydim. Vaktimin darlığından yakınmasaydım. Çocukluğumdaki gibi çok bol vaktim olsaydı hayata karşı. Herkesle paylaşsaydım. Daha fazla vakit geçirseydim sevdiklerimle Keşke hiç büyümeseydim diyorum, ya da içimdeki çocuk hep kalsaydı.
Senin şefkatli ellerine ne kadar ihtiyacım olduğunu bir kez daha anladım.Ne kadar büyük olursam olayım ne olursam, kim olursam olayım senin gözündeki o çocuk kadar mı büyük olurum acaba?
Büyümek ne zormuş anne.…
ANNELİK DUYGUSUNU HİSSEDEN HERKESİN GÜNÜ KUTLARIM.
YORUMLAR